Wiebelspin

Op IJburg leven veel spinnen. Eentje kijkt me aan vanaf de muur. Doet hij dat nu expres om me op te jagen? Het is zo’n witgrijze met een printje. Imposant. Ik loop naar de muur en begin een telepathisch gesprek: “Spin, wij kunnen nu een deal maken. Ik pak jou zo op dit stuk cadeaupapier, dan ga jij rustig zitten en zet ik je buiten neer. OK?”
Vandaag ben ik niet in mijn meest ideale stemming*, helaas voor spin. Al doe ik het prima, als je naar de omstandigheden kijkt. Bekijkt spin het leven relativerend, prikt hij ook door de situatie heen met oog voor wie je bent? Of zwabbert hij liever om de hete brei heen met zijn 8 pootjes? (In dat geval hak ik hem vandaag in de pan, als het moet.)

Stiekem ben ik niet rustig van binnen maar een beetje gespannen omdat dit exemplaar gisteren ook al brutaal midden, dwars en pontificaal over de muur liep. Ik ben klaar met Spin. Mijn geduld is op. Ik hoop dat hij het niet merkt en toch rustig blijft. (Het raam open ik alvast en buiten hangt een andere kleine en WEL schattige spin, maar de aanblik van toch “weer een spin” maakt de stemming er niet onschuldiger op. Het is nu 2-1 voor de Spinnen. De wedstrijd is plots begonnen.)
Terwijl ik het cadeaupapier onder zijn poten schuif, ontwaakt Spin uit een droomtoestand (ok, hij keek dus niet naar mij maar staarde gewoon in de verte); hij schiet nerveus alle kanten op en raakt bijna verstrikt in zijn eigen web. Ik stop even en pak een plat A4-tje. Hiermee probeer ik meer grip op zijn positie te krijgen; hem in 1x op het vel te ‘dirigeren’. Weer werkt Spin tegen. Hij rent tegen de muur op; tegen het tafelpootje, en van de vloer weer naar de muur… Dan raak ik in de ban van het hysterische gewiebel.
Terwijl hij de vloer weer op vlucht, leg ik in 1 beweging het vel op de Spin en stap er trefzeker op met mijn blote voet. Spin bevindt zich nu 2 mm onder mij. Ik haal voorzichtig het A4-tje weg. Spin speelt niet dat hij dood is. Hij is het echt. Ik gooi hem naar buiten.

In ieder geval heb ik me aan de afspraak gehouden. Hij zit netjes stil en ik laat hem buiten vrij. Nou ja. Het plan is mislukt eigenlijk. Want Spin krijgt er niets meer van mee en ik heb zelfs lichte spijt dat ik geen spinnenvangertje heb ofzoiets. Ik had net zo goed een glas kunnen gebruiken. Maarja. Ik kan nu wel doen alsof ik altijd aardig en behulpzaam ben. Zodra iets heen en weer schiet, dan gaat er in mijn systeem blijkbaar een knop om. De volgende keer zal ik het vast anders aanpakken. Voor nu berust ik erin dat ik niet van overdreven gewiebel houd. Laat dat een nieuwe loop-rustig-of-loop-niet regel in huis instellen voor de spinnen, dan blijft mijn innerlijke monster ook binnenboord. Rennen mag maar liefst niet kriskras en pal voor mijn neus. Dan is het einde verhaal.

Ergens hoop ik dat ik die avond een andere spin in de slaapkamer ontdek, waarmee ik het goed kan maken. Ik zal doen alsof ik niets zie. En dat deze spin de boodschap dan wel begrijpt. Gewoon wederzijds rekening houden met elkaar. Dat is alles.
Ik heb ook een gezin, werk en wat rust nodig als single mum. Snap je?

Mathilde

* Dit had vast iets met een leuke en slimme date te maken die afhaakt ipv aanpakt juist omdat een connectie was. Het deed iets met ons allebei.
“Liefde is eng”, zei zijn hart vervolgens. Hij kwam vanuit Berlijn voor de tweede keer op bezoek. Graag had ik hem ook opgezocht in Berlijn (met Daleila) deze zomer. Waarbij ik ook direct een oude vriendin kon zien. Maar bij een klein mooi onverwacht scenario klapte hij dicht; weg was hij.

Wat ging hieraan vooraf? Hij kwam laat aan (na zijn werk) op een voor mij drukke dag van het jaar, namelijk na mijn dochters verjaardag met een leuk partijtje en 3 feesten op haar school. Alles viel toevallig samen op 1 dag. Ik heb zijn begrip voor mijn ouderrol overschat, en had bij nader inzien misschien liever een andere keer afgesproken of zelfs 1 hele dag minder, maar dan in ieder geval allebei relaxed.
‘s Avonds wilde ik na deze feesten vooral ontspannen connecten, kletsen, bijkomen, lief zijn voor elkaar, lachen, op zijn schoot zitten, etc. Hij zat in een hele hoge energie juist, wilde bam boem vuurwerk en snel. Ik remde hem af.

“We zien elkaar gauw weer”, gaf hij me mee bij het station. Ik wist dat dat wellicht niet zo zou zijn en dat zei ik ook tegen hem, net als dat hij nu beter op dit moment kan focussen en later zien we hoe het dan loopt. Ego kan namelijk vernuftig zijn met redenen of excuses, en dat is niet eens zo erg zolang je maar in contact staat met jezelf, en wat je kan of wil. Misschien dat hij zich dan sterker of beter voelde.
Ik bleef er oprecht relaxed bij. ‘Ik kan zijn angst niet sturen, maar hoe ik hierin sta wel’, besefte ik.
Ik wist van tevoren dat hij gevoelige snaren had. En verbond daar gewoon IN. Er dwars doorheen. Met beider wensen en grenzen in balans. Ik zag het als een proces waarin beiden zowel plezier kunnen delen als zich kwetsbaar op mogen stellen.
Tot hij het te warm kreeg… En ik misschien nog te lang door droomde van hem als eventuele partner. Ik staarde in de verte wellicht…

Even balen was het wel. Sorry spin. Het recht zegevierde. Om onder diverse omstandigheden ‘rechtdoor’ te kunnen gaan… Dan niet. Ook goed. Ik wil alleen met iemand verder daten als hij zich goed voelt bij een vrouw met dochter (zonder co-ouder) en een artistieke praktijk, en zo niet, geen probleem, maar dan ben ik verder rechtdoor aan t gaan, ok? Dromen in realiteit brengen zonder getwijfel.
Ik stelde me niet hard op maar was gewoon wie ik realistisch gezien ben. Hij vatte mijn verlangen naar commitment op alsof ik te snel ging. Maar ik zei gewoon wat ‘ik’ wil en legde hem niets op… Ik hield wel woord. Haast had ik ook niet. Het was mijn hart dat sprak.
Hij wilde ruimte. In mijn beleving hadden we allebei een zee aan ruimte in dit Planetaire Universum. Ik snapte niet zo goed wat ik kon geven of afnemen wat dat betreft. Moet er nog een kilometertje sterrenstelsel bij? Of wilde hij meer vrije tijd om op te laden, en minder contact met mij?
Hij ervoer een stresstrigger, aan de hand van een gebeurtenis of berichtje. Maar hij bleef aardig en liet nooit zijn tanden zien. Hij nam zijn eigen ruimte niet. Ik vroeg hem er zelfs om, om niet altijd zo aardig te zijn. Ik had het idee soms tegen een muur van vriendelijkheid en compassie op te lopen, omdat er onderhuids stiekem meer speelde.

Hij (een zelfbenoemd feminist nota bene) stelde dat ik te hoge verwachtingen zou hebben. Ik zei hierop dat ik niets van hem in het bijzonder verwachtte, maar wel vrij wil kunnen dromen. En dat ik vond dat hij misschien te lage verwachtingen had (voor mijn en zijn niveau). Hij had een PhD graad, maar geen enkele vrouw was in staat geweest om tot dusver een verdiepende relatie met hem op te bouwen.

Je dromen, ideeen of energie zijn bepalend voor de manier waarop je je werkelijkheid creeert: De vrijheid om te mogen geven en ontvangen. Je hart openen is een vrije keuze: voor 1 op 1 contact, in your face.
Ik wilde weten of wij ‘on the same page’ waren, voordat we nader zouden connecten. Of ik mijn lichaam, hart en ziel open zou stellen en me zou laten gaan. Toch was ik niet verlegen om met hem te flirten of contact te maken. En stelde me dus niet als een afwachtend muurbloempje op.

Hij liep een beetje van stapel – zoals het kan gaan – net als ik. Maar alleen allebei net een andere richting op… Op het einde stuurde hij nog berichtjes over liefde, maar zonder wezenlijke verandering qua instelling of getoonde moed. Het gewiebel kan je in de ban houden, als je niet verder gaat.
Wij zaten helaas niet op dezelfde pagina. De spin ging zonder verzet uit het raam…

Wij maakten kunst en steunden elkaar wel om een nieuw hoofdstuk van ons eigen leven te openen, met een vergroot bewustzijn of een soul level. Hiervoor ben ik K. zeker dankbaar.