The Rising Tree

The Rising Tree (at Forge Neuve)

De roep om herrijzenis voorbij oude schuldpatronen die ons intimideren en angst aanjagen

Het fotowerk met inkt is gemaakt in de dagen dat Israëlische en vele Palestijnse burgers omgekomen zijn (6 november 2023). Waarbij mijn moederhart zich open heeft gesteld voor omgekomen kinderen uit de Gaza strook die tijdelijk dolen voordat zij verder zouden reizen naar andere dimensies. Ik geloof dat mensen – mits psychisch soeverein – een energetisch netwerk van steun vormen.

Gazanen hadden geen recht om een (lucht)haven te bouwen, terwijl diens miljoen olijfbomen werden gekapt voor de muur en er bij de kust gas werd gewonnen, door koloniale en corporate systemen. In plaats van een religieus uitverkoren volk of land, buig ik liever bewust vanuit overgave voor een heilig universum. Eenheid is haalbaar en realistisch, zodra doelen dit ondersteunen en men investeert in emotionele (vredes)netwerken en open media berichtgeving.

Een oorlog vormt een gewelddadig, dwingend en abrupt afscheid van een mensenleven, waarbij ik hoop dat nieuwsconsumenten niet alleen in angst verstijven maar ook kaarsen aansteken en interne veerkracht ontwikkelen in een kapitalistisch systeem als medeoorzaak.

Hierbij gaat mijn hart uit naar de jeugd in Palestijnse gebieden maar ook Israel, waar jongeren hun dienstplicht niet straffeloos ontlopen of wier ogen voor onrecht soms pas worden geopend tijdens een missie in bezet gebied.
De rust kunnen we zelf mede helpen herstellen, waarbij jonge levens die overgaan, een warmte in de atmosfeer als tussenwereld kunnen ervaren. Vanuit die zachte kracht kunnen we op de barricade staan – fluisteren, roepen, zingen, troosten – willen we een verschil maken. Uiteindelijk reizen de zielen voorbij de waan van de tijd en blijven mensen achter in een wereld met vermeende polariteit; verdeelde economieën of landen.

Uit dit internationale conflict kunnen we uiteindelijk ecologische lessen leren. Los van wie grond bezit of toe-eigent, voedt een vruchtbare aarde generaties die ons opvolgen. De biodiversiteit in Gaza en de Westelijke Jordaanoever lijdt onder vernieling.

De natuur heeft amper rechten die vastgelegd zijn in de wet, ondanks dat mensen afhankelijk zijn voor hun overleving van haar bronnen.
Bedrijven of overheden komen straffeloos weg met schaden van het milieu. Je kan het ook omdraaien. Het is een mensenrecht om deze collectieve natuur vrij te eren en vieren, nu. Al is dit natuurlijke recht niet in de wet verankerd: Wij hebben ‘een stem’ die telt. 

In zie het koesteren van de natuur als entiteit als een daad van verzet op bewustzijnsniveau. Wat om moed en subtiliteit vraagt en de gehele menselijke gemeenschap vanuit een symbiose met deze kracht verbinden zou.




Mathilde Evaline Jansen