Next level

How must we raise our children? Are we ready to give it all?

Na een kerstdiner op school en een telefoongesprekje met mijn oudste broer, zit ik naast het bed van mijn dochter Daleila, terwijl ze slaapt. Ze is al zeven jaar, maar vanavond is de eerste keer* dat ik kniel en haar volmaaktheid en kwetsbaarheid tot in mijn aderen voel. Als meisje, vrouw en mens. Ik kniel omdat ik God en het Leven dankbaar ben dat dit geschenk aan mij is geven.

Tot mijn 34e heb ik menig compliment vaak ‘dwars’ in ontvangst genomen, alsof ik vermoedde dat het voor de vrouw achter mij bedoeld was. Zodra iemand zei: “goh, wat heb je een mooie jas aan”, dan keerde ik me zo luchtig mogelijk om en constateerde vervolgens dat er niemand achter mij stond voor wie dit kleine cadeautje bedoeld was. Het magische “dankjewel” kwam erna verwonderd of bescheiden over mijn lippen. Alsof ik niet besefte dat ik volledig bestond, met jas en teenslippers en al. Wel lachte ik vaak, omdat ik kleurrijke en fantasievolle beelden met voice over in mijn hoofd heb. Door diverse gezichtsuitdrukkingen en een open blik naar de wereld om me heen, ben ik anderen toch opgevallen. Om het tij te keren, heb ik nu ik 37 ben een rode winterjas aangeschaft. Ik zie mijzelf niet meer over het hoofd in de spiegel.

Inmiddels ben ik opgestaan. Alles wat er op me af komt en me aanspreekt, is voor mij bedoeld. Hup – recht het hart in. Inspiratie, geluk, moed, pijn, frustratie, blijdschap, vreugde, woede, irritatie, angst, vrijheid, broederschap, commitment. Bam, raak: erop af. Dus nu staat – eh ligt – mijn dochter hier recht voor mijn neus. Ik neem haar in ontvangst…

‘Meisje toch, wil je ooit studeren?’ (En ga ik dat beter mogelijk maken door daar dan nu al voor te sparen indien ze dat tegen die tijd wil?) Hoe dankbaar ben ik dat ik verantwoordelijkheden voor dit kind mag dragen. Ik kijk even op naar haar gezicht, ze ademt gewoon door en haar tandjes staan nog precies zoals net. Met een klein spleetje ertussen. Ze is deze minuten geen spat veranderd en de tijd gaat door…. Dit is realiteit; geen vlaag van inspiratie of droom waar ik volgende week uit ontwaak. Ik ben zeven jaar haar moeder en dat blijft zo. Dit besef overvalt me soms. Zoals je ook bij een geliefde een ‘wake up’ moment kan ervaren – vaak op momenten van persoonlijke groei. Waarbij het bloed door je aderen stroomt en je wilt vechten voor of bewust genieten van wat je liefhebt. Ik neem dit ‘huwelijk’ als ouder aan om er door dik en dun voor mijn kind te zijn. En mijzelf als moeder te steunen om te kunnen bieden, wat ik wil betekenen. Het is een cadeau met impact. Een klein gezin kan je hart net zo sterk in beweging brengen als een full house.

Plots komt de gedachte in me op dat ik niet wil dat dit meisje ooit iets naars overkomt. Het is mijn wens dat haar leven zo zacht, gestimuleerd, vrij en gesteund mogelijk mag zijn. Dat ze gedragen wordt door het leven; op een flow of golf van vertrouwen. Keer op keer, iedere dag en ieder jaar weer. Zelf en met de mensen om haar heen. Ik kan echter haar toekomst niet uitstippelen. Hoe dien ik haar dan op te voeden zodat ze zelf het inzicht en bewustzijn zal ontwikkelen om keuzes te maken en voor haarzelf op te komen? En zich te gedragen als een welkome entiteit naar anderen in de samenleving, zonder zichzelf te verliezen in opgelegde maniertjes of regels? Ik kan haar alleen maar zo goed mogelijk opvoeden. Dat is waar mijn kracht (en grens) als moeder ligt. Haar vrijheid ligt besloten in haar verbond met zichzelf.

Ik wil met tranen van dankbaarheid een vriendin opbellen, in deze opwelling. “Hoe voeden wij onze kinderen op, wat geven wij hen werkelijk mee vanuit ons hart, wat blijvende waarde heeft en hen als persoon daadwerkelijk verrijkt of beschermt?” Ik weet zeker dat het een monumentaal gesprek geworden zou zijn. In plaats van te kletsen schrijf ik mijn gedachten echter op. U bent dus een extensie van zo’n vriendin aan de telefoon. Een mede-moeder. U snapt mij geheel en zegt dingen als: “Ja daar dacht ik laatst ook al aan”, en dan komt u met allerhande of oosterse wijsheden die onze ziel tijdelijk zullen verlichten en verbinden. U bent het waard. Ik ook. Welkom in de wereld van een vrouw. Voor de mannen onder ons die gisteren ook nog geknield hebben aan het bed van hun kind (transgenders mogen van mij zelf kiezen bij welke club of mix ze willen horen), damn… you rock. Misschien bel of schrijf je er niet over en weet je soms amper welke impulsen er door je lijf en geest stromen. In de kern zijn we als seksen gelijk. Wij voeden onze kinderen op. Wij. Allemaal. Delen. Dit. Pad.
Iedereen. Is. Verbonden. In. Een. Schakel. Mijn dochter kan het weten, zij is de uitkomst of het bewijs van mijn hart. Het leven wordt al doende doorgegeven.

Met welke attitude je ook in het leven staat… Wees bereid verder te groeien en jezelf zo nu en dan wat onbruikbare gewoontes af te leren. The school of Life biedt geen diploma’s maar wel wijsheid of liefde. Wie bereid is te knielen of strijden voor zoiets, die leeft dubbel. Ik denk dat wij mensen diep van binnen een verlangen ervaren om voor een ander van onschatbare waarde te zijn. Het is de kunst om te realiseren dat je mogelijkheden beperkt zijn, en juist binnen je grenzen je kracht te laten stralen. Die grenzen zijn namelijk geen muren, maar als golven op jouw persoonlijke pad. Het is de energie waardoor je aangetrokken wordt en je je goed bij voelt. Zo stroomt het leven door iedereen op een andere wijze en vullen we elkaar desgewenst aan… Ik voed mijn kind op met de gedachte aan een levende Oceaan.

Kinderen staan dicht bij hun oorspronkelijke gevoel. Wees bereid een waarheid in hun gedrag te koesteren. Kinderen zijn de spiegel van de ziel of het (aankomende) level waarop een samenleving zich bevindt. Ik denk dat het opvoedkundige motto ‘streng doch rechtvaardig’ vervangen mag worden door ‘goed dus rechtvaardig’. Simpelweg doordat je zelf het goede voorbeeld dient te geven om het beste in anderen wakker te maken. Mitsen, maren en comfortabele paradigma’s houden ongewenste patronen vaak in stand, uit angst om risico’s te nemen zodra je je eigen weg gaat (met anderen). Vertrouwen schenken draagt bij aan het vertrouwen dat kinderen zelf zullen ontwikkelen.
Daarom: Geef uw hart over, ga door uw angsten heen en relativeer ze, de wereld is niet eng maar warm, zodra wij als volwassenen kiezen dat het zo mag zijn. De toekomst ligt in de schoot van ons huidige bewustzijn. Keer u om van haat. Keer uw gezicht naar liefde. U maakt zichzelf gezonder met liefde. U kiest de waarheid waaruit u leeft en met anderen om gaat. Ik train mijzelf iedere dag om in wonderen te geloven, al voelt het vaak alsof ik de zon wil laten stralen door een dik wolkendek heen. Maar zodra dat dan lukt geeft mijn hart zich soepel over. Ik ga mijn dochter leren dat haar hartspier een belangrijke bron is om haar geest zacht en dapper mee te houden. Om gebeurtenissen en mensen op haar weg te eren i.p.v. onbewust kleineren.

Indien u denkt dat ik een dromer ben, is dat een compliment? Ik leef mijn droom in de werkelijkheid en dat gaat me iedere dag beter af. Met de seizoenen en getijden die erbij horen. Het gaat me niet om een perfect plaatje maar om te durven ‘zijn’. En de omstandigheden te koesteren en scheppen die ons leven als gezin rijk en de moeite waard maken. De buren doen hetzelfde voor zichzelf, maar dan anders. Het gras is op bepaalde dagen groener bij hen. En andere dagen bij ons. De zon draait als het ware om onze huizen heen en straalt niet overal en altijd hetzelfde. Zodra je koestert wat je hebt, bezie je de schaduw lichter. Zonder vrees en zonder angst. En zodra je in je eigen licht en zelfs in je eigen schaduw kan staan, ben je vrij.

Mathilde

* Of ben ik de eerdere keren dat ik knielde alweer bijna vergeten, net zoals je de intensiteit van een bevalling gaandeweg vergeet omdat de trein van je leven doordendert? De komst van mijn dochter was een moment waarop ik besefte dat bliksem overdonderend en krachtig is, maar ook het ultieme licht bevat. Er waren artsen die zeiden dat ze in twintig jaar niet zo’n grote baby hadden gezien. Dit was zo’n typisch ‘compliment’ waarbij ik eerst twee keer nadacht voordat ik het in ontvangst nam.

Ik zeg u, zij hoort bij mij. Mijn trots is net zo groot, ze leeft! We zijn samen en hebben de reis overleefd. Misschien dat ik daarom pas na zeven jaar door mijn knieen ga, en de rust vind om door te ademen. Om in de routine de kern van geluk te zien. Het is geen verplichting maar steeds weer een kans om er voor haar te zijn. Het plezier in de opvoeding vermenigvuldigt zodra je je overgeeft aan het ritme van alledag. Om vrijwel iedere boterham met liefde te smeren en een knutselwerk als bouwwerk te zien. In dat bouwwerk versmelten heden en toekomst samen. Mijn dochter wordt geinspireerd door speelvoorbeelden die ze van school, thuis, vrienden, familie en de BSO meekrijgt. Laat het zo zijn dat dit voorbeeld de fantasie op een ultiem level mag brengen. Dat de fantasie vrij zijn.
Zeg nu zelf, wat is er mooier dan een zelfgemaakt kunstwerk van een kind te krijgen? Het is een cadeau waarbij we niet achter ons zouden moeten kijken terwijl we erop reageren – met correcte opmerkingen die anderen om ons heen zouden goedkeuren of bevestigen – maar iets dat we recht in ons hart durven te ontvangen… Als een kostbaar geschenk. In die keten van gedeelde momenten bruist de Oceaan. En is liefde Echt.

Bam.

Woe 19 dec 2018, Amsterdam

Foto: Belwinkel, Den Haag 2004