Mohamed en Thierry

“Thierry Baudet is een racist”
pronkt Ilja Leonard Pfeiffer 5-2-2020 met zijn nieuwe column. Een prachtig pikant stukje, wat op feitelijke onwaarheden doelt in Baudet’s tweet over Marokkanen. Maar ook een beetje gevaarlijk, want voor we het weten dwalen we af over welke emoties en feiten wel of niet waar zijn. Waar ik me in toenemende mate om verbaas, is hoe men in afleidingsmanoeuvres trapt van Thierry.

Heeft dan niemand door dat het eigenlijk om vrouwen en sex gaat, en niet zozeer over immigratie? Hier bedoel ik sex in brede zin, om reproductie (evolutie) te controleren i.p.v. de natuur en mensen vrije ruimte te bieden. (Het zou me niet verbazen indien de politicus zich verdiept in zaadbanken en de culturele afkomst van diens donoren.)
De gesuggereerde feiten kloppen immers niet (de NS-medewerkers waren bijvoorbeeld niet eens van Marokkaanse komaf)… Dus zou je kunnen stellen dat deze gekozen groep om “de schuld” op af te schuiven inwisselbaar is, of bij toeval is ontstaan. Het hadden net zo goed Italianen, vrouwen van goede komaf of kampbewoners uit Zuid-Nederland kunnen zijn. Ik zie uniciteit binnen diversiteit als een geboortegegeven of -recht. Het veroordelen van een ander kan de eigen zwaktes tentoonstellen, waarbij racisme ook de (in dit geval) witte persoon of blanke man ‘achterstelt’. In het geval van de NS-tweet zijn de feiten dermate zwak of geheel niet onderbouwd, dat je je kan afvragen of er uberhaupt sprake van racisme is. Of dat we in een media-illusie leven, die Baudet terloops aan de kaak stelt.

De onderliggende oorzaak zou een ietwat gefrustreerde of geblokkeerde relatie met de vrouw als soort, kunnen zijn. In zijn boek ‘voorwaardelijke liefde’ schrijft Baudet openlijk over dat mannen die veel porno kijken, vrouwen iets te verwijten zouden hebben. Hier is over nagedacht. Als filosoof scoort Baudet wel.
Een gebrek aan vertrouwen is wellicht wederzijds; ook vrouwen kunnen er moeite mee hebben om hun hart te openen; eventuele pijn, emoties, moed, compassie en tederheid te tonen. Zitten wij gevangen in een wereld waarin angst regeert, en liefde slechts bij vlagen voor kalmte en vernieuwing zorgt? Waarin we eerst zekerheid in de vorm van een huwelijk of baan wensen, vooraleer we het achterste van onze tong durven te laten zien?

Wat is de rol van de Natuur, in de verbinding die mensen onderling kunnen ervaren? En welke ‘vrouwelijke’ of inlevende eigenschappen zijn er nodig om immigratiekwesties; culturele en sociale aspecten, open en daadwerkelijk oplossingsgericht tegemoet te treden? Welke oude patronen en structuren verliezen hiermee aan macht? Kortom, welke sentimenten spelen er een rol, die een jonge gedesillusioneerde romanticus zoals Thierry heeft kunnen doen besluiten, om in plaats van de dialoog de provocatie op te zoeken, en te kijken of de media in zijn manipulatiespelletjes trappen? (Ja, geregeld.) Zodat hij wellicht thuis in zijn vuistje lacht, en nog gelijk krijgt ook. Nederland lijkt rond te rennen in kringetjes, we bakken er niets van, de buitenlanders moeten weg, het ligt aan hen! Baudet predikt voorwaardelijke liefde en afgescheidenheid en doet dit al flirtende met het Christendom. In meditaties verbind ik me soms met de energie van Jezus Christus, en ik ervaar deze energie als dermate onvoorwaardelijk (homoseksualiteit kan dus ook gewoon), dat Baudet in huilen uit zou barsten als hij zoiets voelt en per direct zijn gehele politieke carriere zou herzien of transformeren. Jezus was een held, Baudet is wellicht eerder een verklikker of verrader. Die staan ook in de Bijbel beschreven, niets nieuws… Jezus eindigde aan het kruis, zoals u weet. Liefde is moeilijk te geloven wanneer je doorlopend allerlei voorwaarden eraan stelt en zelf weinig schenkt, ja.

In mijn ogen verlangt Baudet naar meer religie en spiritualiteit en verbinding met vooral vrouwen. En is dit precies wat het meeste pijn doet, zodat hij zich ervoor afsluit of bluft dat hij het allemaal zelf wel kan en weet. Van een kwetsbare opstelling is geen sprake. Hij roept wat over Marokkanen, en niemand die ziet hoe hij dit als schild of bliksemafleider gebruikt. In feite bestaat racisme (in mijn ogen) niet (wel als projectie van een idee en gedrag in de realiteit, wat veel mensen tekort doet), maar geinternaliseerde haat of angst wel.

A. Ilja heeft dat wel door, maar dan wil HP/De Tijd hem niet meer publiceren. Wellicht wordt hij dan zelf voor seksist uitgemaakt. En gaat zijn waardevolle research over de grenzen van Europa verloren tussen hersenspinsels over ego en verleiding.
B. Raakte hij als schrijver die in Genua neergestreken is, dermate ervaren met Europese migratiestromen, dat hij Baudet’s tweet te sterk vanuit dat kader beschouwt, en hiermee een kans mist om nog verder onder de huid te kijken?
C. Een overig en bij voorkeur hoopvol scenario.
D. Een overig scenario, het mag dit keer ook minder rooskleurig.
E. Fuck it.

Ik zou een stukje aan Baudet’s digitale NS-ongeluk willen wijden, maar ik vrees dat de algoritmen van Facebook mij niet zullen promoten – laat staan dat een deskundige of publicist het leest. Ik ben de spreekwoordelijke roepende in de woestijn. 

Met als verschil dat ik mijzelf een luisteraar in de woestijn zou noemen. Ik zoek de stilte op en eer de maan, net als Mohamed.
Ik ontmoette Mohamed in 1999 op Mount Sinai. Hij sprak zo vol bewondering over zijn vrouw in het maanlicht, en het mediteren en bidden bij het kampvuur in de grotten van de berg, dat het een vuur in mij aanstak en ik fotografe en of poeet wilde worden. Ik fotografeerde (en schreef) al heel veel, maar voor die tijd durfde ik het niet als een beroep te zien. Ik verwierp diepe creatieve passies als een impulsief verlangen dat mij tot verlies, risico’s en schaamte zouden kunnen leiden, i.p.v. ontboezeming, openbaring en succes. Bang was ik voor mijn hart. Om gezien te worden. Al helemaal in die kleine stad waar ik (bij) was opgegroeid; Deventer. Straks zouden mensen mij nog gaan herkennen om wat ik deed, of zelfs gaan koesteren en helpen…. Dat was ik niet gewend en ik raakte schromelijk uit mijn comfortzone. Reizen moest ik; vrij zijn en ontdekken, liefst voor altijd!

Dit verhaal staat niet op zichzelf. Ik geloof dat het gros van de mensen hun halve leven in autopilot stand doorbrengt. Ik ben niet meer of minder. Het is menselijk om bang te zijn om op je bek te gaan; afgewezen te worden, alleen te staan. Als moeder die zojuist verlaten was door haar partner, met nieuwe baby, ontdekte ik dat dit een fundamentele passieve angst van veel vrouwen is, die mij daarom geregeld liever vermeden i.p.v. hielpen. Dit maakte de angst in mij nog groter. 

Nederland als Truman Show

Ook op relatievlak had mijn nieuwe rol de nodige impact. Ik val op diverse typen (eigenzinnige) mannen… Echter, als moeder van een bruin kind ontdekte ik ook dat dit iets triggerde in het merendeel van de witte mannen (die dan afvielen als potentiele partner). Echter niet om huidskleur, maar om ego, sex en voortplanting. Het riep vragen op bij mannen, die ik niet direct had verwacht. ‘Had zij ogenschijnlijk hun biologische dochter kunnen zijn, wat zouden mensen op straat ervan denken, dat ze geadopteerd was? En: Kan een partner haar biologische vader accepteren, met zijn kracht en zwaktes?’ Let op: Haar uiterlijk had bij sommige mannen NIET gespeeld wanneer ik een bruine vrouw was geweest, want dan had mijn dochter op het oog ‘hun’ natuurlijke mixje kunnen zijn. Voor mannen bleek het idee dat alles tussen ons ‘natuurlijk’ en ogenschijnlijk normaal was verlopen, een punt. Het moest niet te ingewikkeld worden. Laat staan dat er ook nog te veel culturele verschillen om de hoek zouden komen kijken. Straks moesten we al in therapie voordat we verkering hadden, bij wijze van…

Hiernaast heb ik levenservaring, denk ik onafhankelijk en ben ik reislustig (wat deze jaren niet echt uit de verf kwam), wat zorgde voor een kloof met de meer nette of gesettelde mannen in Nederland. Ik heb Nederland jarenals een soort Truman Show gezien, waarbij burgers veilig vanachter glas beschermd worden tegen de zogenaamd ‘hardere’ realiteit elders. Die filmreferentie klonk vriendelijker dan white ignorance. Mijn huidige partner Roger is authentieker dan ik had durven dromen. Met hem kan ik ons eigen verhaal creeren. Onze voortdurend ontwikkelende liefdesrelatie is hartverwarmend als een medicijn.

Ik had het idee al opgegeven dat ik ooit nog een serieuze relatie met een blanke man zou hebben of zelfs maar een wit kind op deze Aardbol zou zetten, puur omdat ik een zwarte ex-partner heb met grote ambities op wekvlak maar weinig commitment als vader voor mijn dochter. Haar vader is geen slappe *** zonder hersens of karakter maar wel 99% afwezig wanneer het op consistente (of zelfs inconsistente) ouderschapsliefde aankomt. Mijn ouders wilden dit ‘gat’ niet opvullen, waardoor zij mij altijd lief hielpen – zij zijn een hele leuke opa en oma! – maar wel met een hand op de remknop, zodra het TE dichtbij kwam. Mijn vader zei: “Je bent een echte Jansen, kom op wees sterk.” Uiteindelijk ben ik hier dankbaar voor, maar ik heb op emotioneel vlak wel bepaalde klappen zelf moeten opvangen.

Ik werd door deze levenssituatie veel op mijzelf aangewezen, als ondernemer en moeder. Dat was een interessante reis, waar ik niet meer rouwig, maar inmiddels dankbaar voor ben. Ik heb meer lef en dat is een werelds voorrecht dat tot mijn dood aanwezig blijft.

Ontvankelijkheid en compassie

Ik ben een vrouw die niet als man schrijft, niet als man beredeneert, en daardoor soms niet door mannelijke criteria opgepikt of zelfs maar gezien wordt. Let op: Ook vrouwen kunnen geconditioneerd zijn door mannelijke energie; deze energie zit in diverse hoge en lage structuren van onze samenleving. Vrouwenlectuur wordt vaak op een aparte plank gezet, naast Oprah Winfrey en de afdeling “spirit, body en mind”. De link met beleidsstructuren in de samenleving is nog kakelvers. Een onbetreden pad; wat lonkt, nieuw en spannend is! Durf jij?
Vrouwelijke energie is naast warm en ontvankelijk, ook een tikje wild en organisch. Zij is niet alleen de lieve luisteraar vol begrip en opbouwende intenties, maar (als het moet) ook een bitch die het opneemt voor lange termijn belangen; de Aarde, haar levensbron, en liefde. Vrouwelijke energie is in staat het vuur in harten te doen ontwaken en (laten) beschermen. Politiek duurzaam beleid is veel mannelijke lineaire logica, plus een vleug toneelspel, tot dusver. Verbinding met de Aarde wordt vaak nog als zweverig bestempeld, terwijl het diep binnen kan komen en voor transformerende of rustgevende ervaringen zorgt.

Vrouwen kunnen bang zijn om veroordeeld te worden, wat zich laat zien in extra of compenserend aardig, dienstverlenend en gezellig gedrag. Om op leuke reacties van hun werkgevers, vrienden, buren of partners te kunnen rekenen. Veel vrouwen leven onbewust als slaaf van een competitief of hard systeem, waarmee we werkelijke duurzame vooruitgang, en oprechte aantrekkingskracht tussen de seksen, niet verder evolueren. Welke vrouw of man heb jij voor het laatst 100% zijn of haar hart zien openen, vol zachtheid en zonder eng oordeel? Thuis lukt dit vast wel, maar in een groep?
Vrouwen bedoelen het aardig, maar ze staan mannen op deze “veilige” wijze niet toe om daadwerkelijk voor hen en hun belangen op te staan. Vertrouwen we elkaar nog als sekse of soort? Durven we ons aan het grote onbekende over te geven? Met magie en compassie? Welk kompas leidt ons daarbij, liefst in de richting van het licht?

Andersom beschik ik als vrouw ook over de nodige mannelijke energie, gelukkig, anders zou ik dit niet eens schrijven. Het gaat om de synergie. Dus niet, zoals sommige linkse intellectuelen doen overkomen, alsof er een gelijk te behalen valt ten koste van punten op rechts, wegens zwak onderbouwd gebral. Willen we een samenleving met competitie of samenwerking?

Het onderbuik-gevoel erkennen (al leidt dit gevoel tot gebral)

Het is volgens mij eerder dat er een kern van waarheid in het rechtse gelul zit – emotioneel onbehagen – maar we een stap verder kunnen gaan, waarbij we echter voor confrontatie en liefde kiezen, en niet voor conflictmijdend en passief agressief gedrag. Hoe oogstrelend of indrukwekkend iemand’s intellectuele prestaties ook zijn, of middels status of geld worden beloond. Uiteindelijk kom je niet verder middels feiten en bewijs iemands onderbuik-gevoel “om te willen praten”. Alsof dat onderbuik gevoel stout is of niet mag. En de pijn eronder verworpen wordt. Dat vind ik geen open en milde levenshouding t.o.v. elkaars woede en frustratie. Taboes leiden tot onderdrukking en ophoping van negatieve energie. Het leidt letterlijk tot blokkades en het opwerpen van muren om ons heen.

Wat kenmerkt dat toxische onderbuik gevoel?

In dit land mogen ouderen euthanasie plegen; mensen die depressief zijn kunnen openlijk over hun doodswens praten (dat zal wel op veel weerstand stuiten – maar goed – het begin is er), vrouwen mogen voor abortus kiezen als het een keer niet anders kan (meermaals lijkt me persoonlijk best dramatisch). Dan mag iemand toch ook wel een pruts-mening hebben? Een mening die niet helemaal klopt, slaagt of lukt?
Een mening die “geen gelijk” heeft of niet gebaseerd is op onderzoek? Maarja… het gevoel eronder is er wel, en dat is ‘onvrede’, wat zich op den duur – als je er maar lang genoeg op focust of in gelooft – kan vertalen in slachtoffer gedrag.
Woede kan duiden op verdriet, wat je beter serieus kan nemen. Dan kan het kabinet alvast extra geld voor therapieen, kunst- en moestuinprojecten opzij zetten met Prinsjesdag. Lichaamsbeweging in de natuur doet ook wonderen. Een plant in huis zorgt al voor een gevoel van optimisme en verbinding. Wie weet kunnen migratiedebatten in de Hortus Botanicus plaatsvinden, om knopen makkelijker door te hakken.

Bij een op angst-gebaseerde visie:
– Staat het “ik” in conflict t.o.v. het geheel
– Worden anderen bewust gekwetst of gedenigreerd, teneinde zichzelf te beschermen
– Heerst er een negatief mensbeeld, met negatieve verwachtingen t.o.v. het gedrag van anderen en de realiteit
– Richt men aandacht op conflicten, (machts)misbruik, onderdrukking en geweld
– Werkt men zelf onbewust aan mee aan het instandhouden van stressvolle structuren, leeft men continu vanuit een vlucht/vecht-respons
– Kan men grenzen overschrijden en veel vragen van mensen die emphatisch en gevend zijn
– Schept men geen realiteit uit liefde en verwondering
– Worden partijen tegen elkaar uitgespeeld, wat tot nog meer woede en chaos kan leiden
– Hebben we minder plezier met zijn allen, wat een groot offer is (ik wil wel een leuk leven met elkaar in dit land)

We zouden wat lolliger en minder serieus om kunnen gaan met “cynisme”, en onze nieuwsmedia vragen dit soort stemmen ook eens links te laten liggen, en in te zoomen op duurzame en dappere bouwers in de samenleving! We hebben immers meer dan ooit vooruitgang nodig, DAT heeft nu nieuwswaarde. Het objectieve idee dat slechts nieuws goed nieuws is, is zo enorm passe.

In de Grot

Bij de School voor Journalistiek in Utrecht was ik dan wel ingeloot, maar daar zou ik geen poezie over actualiteiten leren schrijven, dus koos ik Fotografie. Want bij de Kunstacademie in Den haag mocht je wel je verbeelding de vrije loop laten, tot mijn grote plezier. Toch leerde ik pas tijdens het (onverwachte) alleenstaand ouderschap van mijn dochter Daleila, wat het betekent om je over te geven aan de Natuur om en in jezelf. Wat het betekent om de mensen om je heen te koesteren en eren, en niet af te wijzen of veroordelen.
Wat het betekent om vrouw te zijn, door de ogen van een man als Mohamed, die de schoonheid, tederheid en warmte van vrouwen (in de zijne) bezong. Hij was als het ware 1 met God. Gabrielle Bernstein en Maya Angelou zouden er wel pap van lusten. Mohamed liep op afgetrapte sandalen, maar klaagde niet. Hij was eerder dankbaar dat zijn voeten de Aarde raakten. En liep gewoon langzamer i.p.v. sneller. Mohamed was mijn grote voorbeeld, omdat hij ondanks zijn arme omstandigheden het leven eerde en zich continu richtte op het wonderlijke in mensen (uit diverse culturen) en natuurschoon om zich heen. Hij was nieuwsgierig; wilde connecties leggen en talen leren. Hij had geen geld om te studeren, dus behandelde hij de toeristen, avonturiers en reizigers die hij ontmoette, als zijn persoonlijke toegang tot een bibliotheek aan informatie. In mijn perceptie was Mohamed daarom een relatief slim, gelukkig en innovatief mens.

Mohamed was een warrior. Hij stotterde en was niet direct erg knap; maar hij maakte eerlijk oogcontact en vormde rustige poetische zinnen, waardoor hij tot je hart sprak en indruk maakte.
Hij leefde vol in het moment, toen ik hem ontmoette.
Wij waren beide een soort ‘boodschappers’ tussen twee werelden, waardoor we een bijzonder amicale klik ervoeren toen we elkaar troffen op de top van de berg. Ondanks een culturele en economische kloof ervoer ik hem (net als mijzelf) als een creatief mens met een missie.

Mohamed was net als Baudet misschien bang om gekwetst en verlaten te worden, net als ik, net als iedereen. Wij mensen zijn ALLEMAAL bang om er alleen voor te staan. Straks gaat het ook nog regenen, staan we in de kou en worden we bestolen of lastig gevallen door een psychisch verward persoon.

Liefde en angst is van alle tijden en culturen (een verbindende factor…)

Als vrouw ben ik meermaals slachtoffer geweest van delicten, inclusief seksuele kwesties, bedreigingen of intimidaties – in groter en kleiner formaat en met daders van diverse afkomst. Hier zat 1 Marokkaan tussen, die was flink gestoord omdat zijn vader zijn zussen als kind seksueel had misbruikt en hij het niet op kon brengen om zijn eigen ouders te veroordelen, waardoor hij dan maar de band met zijn zussen had verbroken (die inmiddels naar Spanje waren geemigreerd), en als een soort etterbak zijn achternaam groot op borden van zijn onderneming wilde plaatsen. Omdat zijn zussen niet meer zo trots waren op die achternaam. Er zat veel wraak en wrok in zijn acties. Hij zou qua energie goed bij Baudet passen. Van mij mogen ze het samen uitvechten. Mag ik dan ondertussen nog even verder mijn verhaal doen?

Het merendeel van de mannen die mij ooit lastig viel was toch echt wit, en bevond zich in een directe kring om mij heen, waardoor dit niet zomaar aan de kaak gesteld kon worden zonder door A. Door de grond te zakken B. Je leven lang erop aangekeken te worden C. Diverse betrokkenen liefst in gesprek of therapie te laten gaan, om dit los te laten of ervan te groeien.

En daarin zit ‘m de clue. Ik geloof dat wij mensen bang zijn voor de pijn en confrontatie die heling en vergeving (eerst) met zich meebrengen. Liever vluchten we in ons snelle ego, dat trucs heeft bedacht om de aandacht af te leiden. Jung omschrijft de kracht van het onderbewustzijn heel mooi en treffend, maar het vraagt om een (vrouwelijke) schrijfster als Clarissa Pinkola Estes om creatieve en scheppende krachten aan datzelfde onderbewustzijn toe te kennen.

Ik geloof dat veel Nederlandse mannen, en het merendeel daarvan is wit, best graag een leuk gezin en ook loopbaan wil opbouwen met een betrouwbare partner, maar maar dat dit niet altijd mogelijk is omdat de sfeer tussen de seksen soms nog gespannen, ietwat verstoord of gebroken is. Het is dan makkelijker om de schuld aan ‘buitenlanders’ of Marokkanen te geven. I.p.v. je eigen romantische falen of wanprestaties in bed goed onder ogen te komen; waarom het niet lukte om er samen een geweldige magische tijd vol toekomstperspectief van te maken. Het is ook makkelijker om naar immigranten te wijzen, dan toe te geven dat je zelf eigenlijk geen fuck motivatie had tijdens je managementstudie had. En liever bier zoop of over je opvoeding, auto’s, kunst en vrouwen filosofeerde. 

Immigratiekwesties lopen parallel aan het oplossen en doorzien van persoonlijke problemen en kansen. In een wereld zonder afgescheidenheid – een vrouwelijk vervuld verlangen naar eenheid en versmelting zoals water ook stroomt – bestaan deze zaken niet los van elkaar. Afgescheidenheid is dan een illusie. We leven mijn inziens in een wereld waarin de vrouwelijke stem niet eens gecensureerd wordt; zij introduceert zich pas nu duidelijk. In het werk en leven van mannen en vrouwen. Luister er goed naar, als je sterker wilt leren staan. En wijs anderen niet direct af, inclusief een Baudet! 

Baudet zou het zogenaamd willen opnemen voor de twee vriendinnen in de trein, voor een simpele kaartcontrole door NS-medewerkers, maar ik die daadwerkelijk lastig ben gevallen door mannen (inclusief witte Nederlanders, een Marokkaanse Nederlander, whatever), ik ben gewoon keihard genegeerd als lucht. Want mij verhaal is, net als dat van tig andere vrouwen, te levensecht en confronterend. Politie zal je vertellen dat aangifte amper zin heeft, bijvoorbeeld. Daar begint het al. Zij zijn drukker met “grote” boeven vangen. Alsof het welzijn van vrouwen en kinderen geen topprioriteit is. Ook mannen en jongens kunnen slachtoffer worden van intimidatie en vergrijpen. 

Liever openen we de krant en lezen we Thierry Baudet en Ilja Leonard Pfeiffer. Ik noem Baudet geen racist maar een seksist. Baudet weet te weinig over andere culturen – door dik en dun – om er uberhaupt een gefundeerde uitspraak over te doen. Wellicht dat hij grote leiders en denkers op een voetstuk plaatst, om zichzelf moedig ipv angstig te voelen. Hij lijkt geobsedeerd door sex/macht, en het vraagt veel moed en inzicht om tot die conclusie te komen. Alle immigratiepraat is in mijn ogen slechts een afleidingsmanoeuvre van een groter fundamenteler pijn. Het gebrek aan innerlijke liefde en erkenning, of zingeving en vervulling vanuit een hogere bron.

De connectie met God is verbroken, en daar geven we De Ander de schuld van. Marokkanen zijn nu het doelwit omdat zij de moskee nog hebben, en wij onze kerken hebben verkocht aan boekhandels en dansclubs.

Want zodra we de ander als onszelf zien, dan begint de pijn en het helen van de wereld. Dat is eng. Dat brengt blijvende verandering met zich mee. Nou, ik ben ook een warroir. Wat mij betreft is iedereen welkom, en ook Baudet met zijn prietpraat. Maar mag hij dan wel in de kleuterhoek, totdat hij zijn tweets eens volwassen en verantwoord leert te onderbouwen? Hij heeft als politicus immers een voorbeeldfunctie in de samenleving. En zo bakken we er in de toekomst echt helemaal niets van, als we op deze voet doorgaan. Opvoeden vraagt om heldere grenzen stellen en soms ook nee durven verkopen. Baudet is de puber die nog af en toe beteugeld mag worden, tot hij daadwerkelijk moreel rijp is om meer macht te vergaren, als die tijd al komt. wat mij betreft staat Baudet’s sociale ontwikkeling, morele bewustzijn en seksuele rijping nog in de kinderschoenen.

De leer van Mohamed voor dummies:

In de westerse samenleving kozen we decennia voor een rationeler markt- en prestatiegerichte economie, boven waarden die de persoonlijke, emotionele en collectieve ontwikkeling (incl. gelukkige gezinsvorming) een warm hart toedragen. En dan halen sommige Nederlandse Turken en Marokkanen “even” een partner uit de bergen, alsof een gezin zonder al te veel omzwervingen en gedoe uit een Wehkamp gids besteld kan worden. Tegelijk is er voldoende werkgelegenheid bij fabrieken en bedrijven, waar witte Nederlanders zich soms te hoog voor achten, maar deze nieuwkomers niet, wat voor gebrekkige arbeidsvoorwaarden (0-uren contracten) en zelfs uitbuiting kan zorgen. De cirkel is rond: diverse partijen leven afwisselend veer- en krampachtig samen.

Het continu opgejaagde tempo drijft mensen eerder uiteen i.p.v. dat het diepere verbindingen tot stand brengt, werk en prive. Of het nu een kerk of yoga school betreft, de behoefte aan daadwerkelijk of bezield contact neemt toe. En kan alle relaties ingrijpend veranderen. Misschien hebben we meer Maan nodig, met reflectie, innerlijke toewijding en bezinning. Meer gitaarspel onder de sterrenhemel in het park of de tuin. Om stil te staan bij elkaars waarde en uniciteit, ook die van 1 persoon in de massa. Waarbij we de wereld in onszelf weerspiegeld zien, en niet eindeloos buiten blijven zoeken. De (ultra) rechtse en zogenaamd ‘recht door zee’ politiek leidt onze focus te sterk naar buiten en niet naar binnen. Dan dwalen we af… en gaan we het dal in.

Laten we het spel eerlijk spelen. En proosten op een toekomst waarin verkrachtingen en intimidaties niet meer recht worden gepraat, maar preventief voorkomen. Waarbij er niet meer om de hete brei heen wordt gedraaid, en “communicatie” eerlijk als middel tot verbinding wordt benut. Geert Wilders en Thierry Baudet zouden eens dankbaar mogen zijn voor het land wat hen kansen geeft. Geef een ander eens een compliment. En bied je excuses aan na een gemaakte fout, inderdaad. Mijn compliment gaat naar Ilja. Ik hoop dat hij Mohamed, zijn vrouw en het Maanlicht ook waarderen kan: Koester je leven en elkaar. Door meer te durven “ervaren” i.p.v. zaken direct en overhaast te “veroordelen”, wat op een (bij vlagen zeer) a-relaxed innerlijk kompas duidt, en ons land het duister in kan drijven.
Ga liever eerst een dag je grot in om je stappen te bezien, eer je een grote aanval inzet. Wie weet dat je dan het licht ziet… en elkaar.

Mathilde Evaline Jansen (febr 2020)
Foto: Volle Maan 10-01-2020 vanaf Amsterdam IJburg bezien

Meditatie-rituelen met dank aan de inspiratie van Mohamed (Mt. Sinai, Egypte)