Liefde en angst in een uitdijend gezin

Image: Angelic Targets (2), NL 2024/2025, medium format photo negative manipulated with artistic materials

Mijn vriend heeft dermate intense psychische klachten gehad, dat ik hem weken terug heb verzocht elders, bij familie in Z-Limburg, te gaan wonen en daar e.e.a. aan innerlijk werk te verdiepen, i.p.v. omgeven door een druk gezin met tiener en jonge kinderen. Plus een set aan taken en een relatie waar hij deep down geen ruimte voor had en nog heeft.

Dus hij is vertrokken. En komt ca. twee keer per week langs om elkaar te helpen (met flexibele werktijden), de kinderen te zien, etc. Hij is het er nu inmiddels mee eens, dat ik een grens trok.

Believe me; ik had daar reden toe en moest als moeder en vrouw ingrijpen. Ik heb daarbij hulp gehad van de bovenwereld. Mij is moed ingefluisterd van de bovenste plank om mijn grootste angst regelrecht aan te kijken, nl. om (potentieel) alleenstaand moeder te worden van 3 kinderen na 2 liefdesrelaties die stopten of van vorm veranderden.

Maar zo ver is het nog niet, of wel. In die zin: Dat ik een vrije keuze heb gemaakt en vooral mezelf steun, ongeacht uitkomst. Dat ik liefde kies voor mij en mijn kinderen en me bovengemiddeld stabiel en veerkrachtig voel (op een enkele inzinking of verdrietige bui na natuurlijk, ik ventileer alles en krop niets op). Dat ik definitief breek met ignorance, geweld en/of oude pijn uit familielijnen maakt me krachtiger dan ooit. Het is een upgrade en reality check in 1. Groei komt zelden met de wind in de rug aanwaaien.

Maar nu zegt man-stout (ja de titel man-lief is nu niet van toepassing) dat hij mij eigenlijk nog te ‘bereikbaar’ en ‘lief’ vindt, als hij langskomt. Dat hij zich hierdoor niet genoodzaakt voelt om diep innerlijk werk te doen. En dat ik – om hem zijn benodigde bodem te laten raken – de deur eigenlijk meer dicht zou moeten doen, zodat hij ons en mij heel erg zou gaan missen.

Dit hoorde ik gisteravond open aan en ik zei: Ik heb de behoefte niet om aan te trekken en af te stoten en het interesseert mijzelf niet wat jou aantrekt of afstoot, als een psychologisch spel. Ik ben daar niet mee bezig en aan voorbij. Maar als het jou helpt om dichter bij jezelf te komen, zeg ik: “Fuck off, donder op. Je mag komen voor de kinderen, altijd, geef aan wat je nodig hebt en ik zal dat ook doen naar jou toe. Maar mij zal je niet veel meer spreken (buiten de praktische dingen om). Ik zal mijn eigen ding gaan doen en allicht zelfs in een Airbnb gaan zitten als ik vroeg op moet voor een goed betaalde klus, zodat ik jou niet zie zodra je hier logeert. Want zodra jij de shit van je jeugd hebt losgelaten, kan dit gezin daar veel baat bij hebben en zien we de situatie vanuit een opener perspectief – of dat nu is om een prettig co-ouderschap vorm te geven of door te gaan samen”.
Dit laatste zie ik momenteel niet als juiste mogelijkheid. Ik voel mij bedrogen en heb nooit verlangd om een gezin zonder partner te hebben – niet met 1 kind en zeker niet met 3 kinderen wier groei gewaarborgd mag worden. Ik wil helen van de wijze waarop hij de impact van zijn gedrag op mijn leven en bewegingsvrijheid normaliseert, omdat ik emotioneel over veel krachten beschik, die hij voor lief neemt i.p.v. koestert. Waar is de wederkerigheid? Heb ik me spiritueel laten uitbuiten als vrouw en moeder of ben ik zelf te goedgelovig geweest? Ik zal mijzelf vergeven voor mijn verlangen naar hem, tegen beter weten in.

Wat zocht ik in hem? Waarom liet ik rommelige of niet nagekomen afspraken toe en zich herhalen, zonder eerder in te grijpen? Had ik begrip voor zijn harde jeugd en dacht ik dat hij in de toekomst wel zou veranderen?
Waarom hield ik me überhaupt met zijn bewustzijnsgroei bezig, kenmerkend voor een feminien en intuïtief type. Wilde ik me onbewust ontwikkelen als coach, helderziende of connector met de bovenwereld (ik heb e.e.a. gechanneld voor hem) en durfde ik dat nog niet publiekelijk te doen? Ik heb geen spijt van onze relatie, die initieel organisch en romantisch verliep, met geregeld wondere connectie. De kinderen voelen – zijn – meant to be. Alleen zijn proces of weerstand werd teveel i.c.m. 3 kinderen, en een vriendin die inmiddels een stuk wijzer is (met onzichtbaar support system). Kiezen kinderen hun ouders en hebben ouders zich daar vanuit een diepe verbintenis ook naar te voegen?

Ik ben in mijn hart eerder verwonderd dan verdrietig dat dit lot mij treft. Als ik een moment woest ben, is het omdat ik de brute schoonheid ervan nog niet aankan. Voor mij is ‘waarheid’ heilig. Ik kom in de luxe positie van maatschappelijke outcast en zal in de kunstwereld ongetwijfeld schaamteloos een vernieuwende rol aannemen. Ik moet wennen aan de ongemakkelijke gift om door mensen en intenties heen te kunnen kijken en nergens bij te horen omdat ik een sociale status of machtige connecties heb.
Ik zou ook een stap verder kunnen gaan, waarbij ik de deur uit zelfbehoud meer dicht doe en van hem verlang om meer haast te maken met het vinden van een eigen woning in de buurt, zodat de jongsten een nachtje (of twee) bij hem kunnen zijn en ik daadwerkelijk meer bewegingsvrijheid krijg (zonder hem en zijn laconieke werkwijze in mijn huis). Ook zou ik van hem kunnen vragen om meer taken op te pakken voor zijn stiefdochter en eens met haar een broek te kopen in de stad. Voor mij was zijn volwaardige acceptatie van haar leven benodigd om met hem nog twee kinderen te kunnen krijgen; zodat zij niet buitengesloten zou worden of alleen kwam te staan, met een moeder die plots ook druk is met de zorg voor jonge kinderen. Al red zij zichzelf goed en zijn wij maatjes door dik en dun; zij verdient ook koestering en bescherming als gelijkwaardig kind t.o.v. de anderen. Er is dus, ook voor mij, veel om op te letten en te behartigen. Mijn liefde voor mijn kinderen is onvoorwaardelijk. Van hem verlang ik een gelijkwaardige inzet, wat hij (naar eigen zeggen) onmogelijk waar kan maken. Daar is hij te gepijnigd voor. Hij verlangt onvoorwaardelijke liefde van mij, zodat hij kan doen hoe hij het wil zonder al te veel overleg of rekening met ons te hoeven houden. Met die instelling loopt hij nog twee keer per week door mijn huis, waarbij ik me als ex-partner zo pril na de breuk moet afschermen.

Met al het begrip in mijn hart geef ik hem nu wat hij verlangt. Hij mag mijn kont kussen en ik neem hem voorlopig even niet meer zo serieus. En eerlijk gezegd word ik hier ietwat melig van (want ik kan dit plan met een bewuste zachtheid uitvoeren denk ik). En het past ook. Soms zeg je uit liefde gedag, doei, dikke ciao.

Dus,
Bij deze,
Getekend: Uw nieuwe love-bitch ;).

Niet om hem terug te winnen. Maar om te dealen met iemand die ook liefde kiest, helemaal zelf, opdat ‘ie rauw op zijn bek gaat en zijn kinderen en ex-partner het beste gunt van zichzelf. Ik ben blij dat ik open en onbevooroordeeld heb leren luisteren in mijn leven en niet invul wat voor hem het beste kan zijn. Noch voor mij!

Voor degenen die nu in shock zijn, kan ik zeggen dat ik en mijn kinderen het goed maken! En dat ik als zzp-er wat nieuwe zaken ontplooi vanuit passie, want dat is voor mij de rode draad in mijn bewegingen.

Hij verblijft hij nu op de plek waar zijn trauma’s ontstonden (bij gebrek aan ander opvangnet) wat hij eerder juist vermeed. Nu moet hij zichzelf daar toch in de ogen aankijken.

Hij heeft van huis uit vooral conflict, gedoe en verdeeldheid meegekregen. Hij saboteerde een vlotte leuke samenwerking in zijn mooie jonge gezin. Voor hem voelt opgeruimd, verantwoordelijk en gezellig aanwezig zijn ‘saai’ en ‘bedreigend’. Want dan klopt alles en is er niets aan de hand om tegen te vechten. Interessant hoe liefde en harmonie mensen irriteren kan. Dan stort zijn veilige wereld met stressfactoren om zich om te bekommeren en achter te verschuilen in.
Zijn ego krimpt ervan in en de dood van zijn ego voelt voor hem als een grootste opgaaf. Toch is hij een intelligent en bewust type (en ook nog eens knap om te zien), en hij kan kundig om de zaak heen praten – ook met een therapeut helaas – of een rol aannemen die hem een gevoel van controle geeft. 

Gesteund door mijn ‘bewuste’ kunstpraktijk heb ik open en verdiepend op dit psychische mechanisme gereflecteerd; bepaalde patronen zag ik terug in de verharde samenleving en hebben me tot op zekere hoogte geïnspireerd. Ik ben echter ook een vrijgevochten, transparant en zorgzaam type (met sterke ervaring in de zorgsector) en laat me niet lang voorliegen; voor mij zijn open communicatie en samen bouwen voorbij beperkingen, alledaagse praktijk. Ik heb hier zoveel van geleerd dat het mezelf verbaast; hoezeer ik me los durf te maken van toxische en verouderde patronen door de hele samenleving heen. Ik durf ook op te staan voor mijn rechten als moeder en partner, al is dat laatste nu iets wat ik vooral mezelf geef. Zo staat er een zak met heerlijke bio chocokoekjes klaar op de kast als beloning voor na het volbrengen van een uitdagende werktaak komende week. Die chocokoekjes zal ik met mijn kinderen in een knusse, voorbereide setting delen, om de kleine overwinningen en momenten van het leven te vieren en stil te staan bij dappere keuzes of mooie stappen die je maakt. Vertrouwde rituelen en vieringen geef ik door aan mijn kinderen en zijn kenmerkend voor een innerlijk verbonden opvoeding. Dat kan ook zonder partner of met vrienden of andere geliefden.

Ik ontdekte ook dat er eigenlijk weinig steun is vanuit de traditionele community, zodra je een vastlopende of depressieve partner (of vaderfiguur) hebt. De taboe en schaamte heersen nog over de kracht om elkaar in het diepst van de ziel te durven kijken en elkaar zonder oordeel bij te staan. 

Ik schrok van de professionaliteit waarmee de 112 meldkamer mijn vraag om acute hulp bij een agressieve bui van hem – de laatste voordat hij de ochtend erna vertrok – oppakte. Ik was duidelijk niet de eerste vrouw, partner of persoon die om directe hulp vroeg. Complimenten voor hoe meldkamer en politie opereren hierbij. Zo maakte ik me vooral druk om de nachtrust van mijn kinderen en oudste die bijna een belangrijke toetsweek had – gezien 3 vwo voor haar iets was om voor te moeten vechten. Maar de politie bekommert zich om veiligheid en komt z.s.m. fysiek langs bij zo’n melding; ongeacht de griep of benodigde wiskunde toetsresultaten van je kind. First things first. Je wordt met je neus op de feiten gedrukt en lang gekoesterd wensdenken (“hij verandert heus nog wel”) is er niet meer bij.

De oudere generatie torst zelf al zoveel onbesproken leed mee, dat de openhartigheid van de jeugd of generatie onder hen, hen eigenlijk al snel te veel kan worden. Babyboomers kunnen ervan gaan imploderen of hyperventileren, omdat het hen tegen het zere been stoot. En tja wie ben je dan, om de emotioneel belaste oudere generatie lastig te vallen met jouw ogenschijnlijk kleine problemen? But all is connected, ontdekte ik na 3 bevallingen. Mijn projectvoorstel RESPROUT kwam mede uit deze intergenerationele inzichten en ervaringen voort.

Zo kunnen oudere vrouwen zichzelf aangeleerd hebben om hun problemen in te slikken en zo decennialang met zich mee te dragen in een milt of lever; zogenaamd ‘aardig’ voor de economie en samenleving die door moet, met sterke mannen en vrouwen die geen afleiding behoeven. Die kracht is dan emotioneel beperkt, selectief, voorwaardelijk en conditioneel: incompleet en vatbaar voor groeipijnen en kinderziektes. Groei je niet juist ook door elkaar te betrekken en de samenleving zinniger in te richten, waarbij verschillende rollen elkaar versterken?

Het maatschappelijke systeem met professionals en instanties vult dat gebrek aan spontane onderlinge steun op, maar kent ook beperkingen en formele criteria die niet altijd inspringen op de subtiliteit van een gezin of natuurlijke levensfasen van een mens. 

Toch heb ik de opmerkingen van een medewerkster van een instantie ter harte genomen. Zij wees mij erop dat ik ondanks jonge kinderen en een romantisch hart een vrije keuze heb in wat ik toelaat voor mijn gezin, ook om de sfeer van veiligheid (desnoods alleen) te garanderen. Zij doorbrak een zekere sociale onzekerheid met schaamte of taboe en daar ben ik haar dankbaar voor.

Pal hierna ging ik toevallig met mijn oudste dochter naar Rome. Daar was het of God persoonlijk tot mij sprak; dat ik keuzes voor mijn eigen evolutie (en dat van mijn dochters) en niet de zijne had te maken. De alomtegenwoordige compassie waarmee ik plots omringd werd (zonder een verwarde of ambivalente partner of zijn ruis en afstootgedrag om me heen) stemde me moedig en gevat. Ik kreeg weer volop vertrouwen in mijn eigen levenslijn en -zin, met of zonder hem. Ik kon dit en kon steun krijgen vanuit dimensies die niet altijd tastbaar of meetbaar zijn. Al geeft deze dimensie veel mensen niet het gevoel van zekerheid of (rationele) controle die zij behoeven. Ik kijk daar open naar. De een krijgt energie van het eten van dieren en de ander wil Libanese humus. Aardse en hemelse voorkeuren kunnen naast elkaar bestaan.

Ik ontdekte de nukkigheid en zwaarte van zijn denkpatronen pas na de geboorte van onze eerste babydochter samen. Onze baby vergrootte het gezin en intensifieerde de gezinstaken. Waar we met mijn oudste dochter nog tijd voor elkaar hadden en conflicten uit konden praten, kwamen er nu grotere problemen of diepere weerstanden/overtuigingen aan het licht.

Dit is onder meer een reden geweest voor mij om de geboorte van onze tweede dochter samen iets uit te willen stellen, zodat hij eerst therapie kon volgen en zijn relatie met mij en mijn oudste dochter – zijn stiefdochter – kon herstellen. Hij had agressie geuit naar ons en ik vond dat herstel van vertrouwen en veiligheid (in een gezin met een jonge baby en borstvoeding) cruciaal. Het idee van innerlijk werk trok hem blijkbaar niet direct aan. Op een dag vreeen we en ondanks dat het condoom af was gegaan spoot hij vol overtuiging in mij – tegen al onze afspraken in. Hij voelde een magische flow en spirituele drang om mij te bezwangeren. Zijn derde oog werd wit van licht, zei hij. Dit mens moest geboren worden. Ik was direct zwanger en in eerste instantie boos op hem. Voor mij is soevereiniteit en wederzijds vertrouwen m.b.t. intimiteit essentieel. Toch omarmde ik zijn magische zet, en de komst van mijn derde dochter verrukte mij gaandeweg mijn zwangerschap. Maar deze zwangerschap markeerde het begin van het einde van onze relatie. Hij kon de emotionele verhoudingen en verantwoordelijkheden niet aan, begon intimiteit te ontwijken, liegen over essentiële zaken en begon zich steeds meer overvoerd en depressief te voelen. Hij kreeg heftige paniekaanvallen en durfde de deur op het hoogtepunt niet meer uit. Alles kwam op mij. Zijn penis viel op een bepaald punt gewoon uit. Verzoeken van mij uit om een simpele taak op zich te nemen ervoer hij als pushy gedrag; gezeik.

Hij wilde de ruimte om erdoor heen te zitten, terwijl onze oudste net naar de middelbare school ging (met een nipt VWO advies en ik met de school in gesprek trad om uit te leggen dat onze situatie thuis invloed kon hebben op haar leer- en rekenresultaten), onze middelste 1,5 jaar was toen haar zusje geboren werd en de liefde van haar vader meer dan ooit nodig had in haar jonge ontwikkeling, en onze jongste baby de kalmte verdiende van een gesteunde en gelukkige moeder die naast borstvoeding enorm moest multitasken, om er ook emotioneel voor de anderen te zijn. Mijn oudste zou anders geregeld genegeerd of verwaarloosd worden. Zij en ik vormden als bewuste personen een bedreiging of confrontatie mbt zijn ego; dus ontweek hij ons meer dan de kleintjes, met wie hij na een poos het liefst thuis zijn tijd doorbracht. Zij stelden (nog) geen kritische vragen. Zo werd ons gezin in tweeën gebroken; de eenheid en het plezier lekten weg.

Mijn geloof in hem is zeer sterk geweest, omdat ik me altijd diep met hem verbinden kon. Maar in deze fase vermeed hij diepere affectie en bleef verdere groei naar onze gedeelde toekomst uit. Dit is voor mij rauw geweest om onder ogen te komen. Waarbij ik me realiseerde me dat ik hem niet meer wilde helpen met diepere of wijze inzichten en emphatische vermogens, maar ook op hem als man wilde kunnen bouwen. Wederkerigheid en een gedeelde constructieve instelling werd steeds belangrijker voor mij in een relatie, juist omdat ik zag wat er kapot gaat zodra dit ontbreekt. Open communicatie en emotieregulatie werden een te hoge hindernis voor hem in die tijd.

Hij werd te moe voor connectie en om leuke dingen te ondernemen, en zag er de zin niet meer in om de impact van zijn buien naar mij en de oudste te repareren, te zeer overtuigd dat het weer mis kon gaan. Dat was begin 2025 en leidde tot een langzame afdaling.

Op een ‘leuk’ bedoelde tik op mijn kont ging ik niet meer open in; zijn pogingen tot connectie bleven nu immers steevast bij deze oppervlakte hangen. “Maak eerst oprecht contact en doe wat leuke dingen met ons”, werd zo’n beetje mijn mantra. Een basaal verlangen dat overal bovenuit steeg. Nu doe ik dat zelf met mijn dochters en dat geeft me een beter gevoel dan op hem te moeten wachten; in de houtgreep van een 14 jaar jongere partner met doodswensen, een traumajeugd en moeder die in die in de shit – met een ongelukkig huwelijk en een jarenlange drankverslaving – aan kanker overleden is. Mijn (ex) schoonvader is nog steeds op de vlucht voor wondere connectie. Dat hij een leergierige zoon voortgebracht heeft, is een mooie prestatie. (Ex-) schoonfamilieleden houden veel leed vast. In die optiek moet ik mijn mond houden, voor de tere man zorgen en indimmen. Al val ik er halfdood bij neer en kan de loyaliteit aan oude gewelddadige patronen uit familielijnen de onbekommerde jeugd van onze kinderen vergallen.

Loslaten is noodzakelijk om onze prachtkinderen een fijne bedding mee te geven. Ik ben loyaal aan tof, te gek en verbonden. Aan hen die bouwen door de storm. Aan hen die de stilte kunnen eren, bereid om te zakken door hun knieën.

Dit stuk mag dan misschien niet literair zijn; het doorbreekt een taboe en dat is tevens een wonder. Want we staan niet alleen in onze uitdagingen en ik wil medevrouwen aanmoedigen om voor vrede te kiezen, met eerlijke partner of desnoods je eigen inner support system aan je zij.

Hij heeft deze jaren grote stappen gezet op het vlak van innerlijke heling, die ik met waardering heb gadegeslagen. Wellicht komen daar nog meer bij! Dit is aan hem en laat ik geheel aan hem. Ik kan hem alleen vertellen dat het ons helpen zou, ook al gaan we door zonder hem en kan hij ons in deze situatie vanuit een rustiger, minder volle en voor zijn idee meer ontspannen positie vanaf de zijlijn steunen en zien. Het herstel van de band met mij en mijn oudste dochter zal voor mij topprioriteit houden. Ook in het belang van de jongsten, die een sfeer van onraad op kunnen speuren of doorvoelen in hun jonge ontvankelijke en volop groeiende systeem. 

Het is de vraag of hij het innerlijke werk daadwerkelijk op kan brengen. Ik heb stabiliteit en vertrouwen nodig wanneer het op diepgravende emotionele banden aankomt. Daarom ga ik door en vooruit, in principe zonder hem. Dan ben ik maar braaf en doortastend, in zijn ogen. Voor mij ontpopt zich een nieuwe wereld. Zo neem ik bijvoorbeeld een paar rijlessen om na twintig jaar weer in de auto te stappen. En ervaar ik meer kalmte in mijn lijf, ondanks druk programma (veel doe ik zingend, omdat ik dit leven ondanks alles wat er misliep vrijuit kies).

Mijn kinderen spelen leuker samen; mijn oudste lacht weer volop als ze thuis is en ik kan me weer vrij bewegen in huis en tuin (vaak was ik niet welkom in zijn sfeer of territorium omdat ik verlangde dat hij leuk meedraaide in het geheel, en hij kon dan niet vrijuit wegduiken in zijn ruis en wanorde). Ik ben VRIJ en zal mijn hart komende tijd helen, kijken naar wat er inwendig bij mijzelf op te pakken of pamperen valt. Soms is een stukje rust ook gewoon benodigd. Dat wat hij zichzelf en ook mij niet gunnen kon: oprechte rust en genot na een dag met vele bezigheden. Dat gun ik nu mezelf, des te meer de werkdruk voor mij nu ook hoger is. Maar ook lichter; ik hoef geen onofficieel therapeutisch centrum meer te combineren met een jong en volop groeiend gezin.

Ik houd zielsveel van hem en wens dat hij zijn patronen kiest te doorbreken. Maar mijn wens is geen verplichte opgave. Ik kies bovenal liefde. Ook hij is vrij. Zo kan ik waarachtig met hem levelen en ben ik minder eenzaam met hem als toen we samen waren (na de zwangerschap van de jongste)!

Hij snapt eigenlijk niet meer waarom hij niet in een eerder stadium vrijwillig, tijdelijk en goed voorbereid vertrok (zodat ik er niet alleen voor stond met tiener, dreumes en baby) om stukken te helen. Dit is de beste zet die we sinds mijn verhuizing uit Amsterdam naar Deventer gezet hebben. Hier in Deventer mis ik mijn openminded culturele netwerk, maar de natuur en ruimte zijn zo voedend voor mijn kinderen, mij en mijn praktijk. Dat ik een OV-weekend vrij abonnement verkies om me op te laden in de geestelijk verkwikkende Randstad.

Het was lastig om in dit pakket gezeten te hebben en tegen je wil een soort van medeplichtig te worden aan een vorm van verwaarlozing. Ik ben zelf juist pro-actief en liep daarmee continu mijn partner voor de voeten, die middels cynisme en tegenwerking mij wilde ontmoedigen, om mij meer gedeisd te houden omwille van zijn eigen psychische en fysieke rust. 

Dit vervreemdende patroon is nu doorbroken, nu hij met zichzelf geconfronteerd wordt of geconfronteerd kan gaan worden (afhankelijk van wat hij kiest) en ik mezelf ook meer steun in het bieden van warmte aan alle partijen – mijzelf incluis. Naast vlagen van tranen voel ik me oersterk en wek ik de verbazing op van mensen met een zielige en machteloze beeldvorming van alleenstaand ouders. Mijn commitment aan waarachtigheid brengt me in mijn element. Dat ik helemaal in mijn up ingegrepen heb vind ik een moedige en verantwoorde stap. Ik ga de komende drie jaar de beste thee drinken en cake eten die er op aard bestaat. En als je mee wil doen: welkom.

Ook koester ik mijn meditatie-routine, want die heeft mij ontzettend gesteund om uit deze cyclus te kunnen stappen EN het beste uit mijn (ex) vriend te kunnen halen; hem zelf zijn deel op te laten pakken. Dat is pas liefde, beyond control en onconditioneel. Hij is nog steeds welkom hier in huis, met gezonder gedrag en met het waarborgen van rust en vertrouwen weliswaar. Niemand heeft hem eerder ooit de deur gewezen of met waarden en grenzen opgevoed. Een geliefde moest het blijkbaar doen, om de diepere lagen van groei in ons (in ieder geval mijn en mijn dochters) leven aan te boren. Ik verwijt niemand iets; ik houd van mijn familie, waarvan ik in de basis stabiliteit meegekregen heb, en zelfs van mijn (voormalige) schoonfamilie. Want ben dankbaar om alle kansen tot groei. Dat deze levensinstelling mij soms pijngolven in mijn hart geeft zie ik als een uiting van een gezond verbonden hart. 

Elkaar respecteren voelt vrijer dan je aan elkaar vastklampen of de ander juist op veilige afstand willen houden. In het midden zit een ruimte waarbij partijen hun imperfecte, perfecte ik mogen zijn, zonder dat jij daar überhaupt iets van vindt of mee doet. Je hoeft gewoon even niets. Alles is er al, sociaal gezien. De eenheid kan alleen maar versterkt of vooruit. Dat is een keuze of mindset die je in jezelf en de ander ziet. Je houdt je simpelweg niet bezig met veroordeling of verwijdering, zelfs niet als anderen dat doen. Jij bepaalt jouw eigen visie, gedragen door iets groters. Zonder enige afleiding of pogingen van anderen om jouw ‘betere wereld’ om zeep te willen helpen. Voor die moed heb je in zekere zin soms een scherp oordeelsvermogen nodig🏅. Je geest is wakker maar wordt niet geleefd door omstandigheden. 

Je geeft beren op de weg geen pleasend koekje of aai, rent niet angstig voor ze weg maar laat ze met rust. Laat de soms grommende beer naar de rivier gaan om zelf zijn wonden te stelpen en wijs het keer op keer de weg naar die rivier, door zelf ook met vertrouwen op een eeuwige stroom aangesloten te zijn. En ‘voor te leven’ waar jij energie uit haalt: niet uit verwijdering maar heling. 

Op die wijze ben je een met de beer, samen aangesloten op een diepere stroom, zonder dat jij je direct met de beer zijn wel en wee hoeft te bemoeien of andersom. 

De vredesduif mag mij de weg wijzen en deze mag hoog vliegen, ook buiten mijn beeld of bereik. Sommige doelen zie ik nu nog niet helder maar ik vertrouw er blind op dat ik de goede kant op ga en ik volg de lokroep, door geregeld op de stilte aangesloten te zijn en deze te kunnen horen, op weg naar de toekomst.

Hij is zich bewust van zijn kracht, tekortkomingen en kansen en schrijft nu veel in het zuiden, om de route naar zichzelf terug te vinden. Wie weet verschijnt er ooit een autobiografie van hem, wat nog veel ontluisterender is dan dit stuk. Wij hebben beiden een weg te gaan en ik wens dat vriendschap ons verbindt en dat ik in die zin meer steun van hem krijgen kan, dan de afgelopen anderhalf jaar het geval is geweest.

Doet deze situatie mij dan geen regelrechte pijn? (“En mijn dochters dan?”) Jawel, maar daar ben ik niet bang voor en met de aanvaarding komt de groei aangesneld, om de hoek, in iedere kier, in mensen die ik ontmoet. Dit fenomeen sluit mij onvermijdelijk in de armen. Het zachte meisje in mij dat verlangt naar een sterke man die zichzelf redden kan, en die keer op keer (tevergeefs) hoopt dat hij aan zijn angsten ontsnapt, kan zo het begrip en de steun krijgen van de volwassen, eigenzinnige, liefdevolle vrouw in mij, die weet waar ze heen wil of op navigeren kan in het leven. Zo treed ik het onbekende ontvankelijk tegemoet. Dit komt zowel in mijn opvoeding als werk (in de kunst- en sociale sector) van pas. Gelijkwaardigheid bleek iets waar ik mijn leven voor in de waagschaal durf te leggen. Dat brengt mijn geen risico’s maar geeft mijn leven per heden meer standvastigheid, verdieping en kleur.

Op het fotowerk zie je een pijnlijk fragment waarop het effect van dreiging op een jonge tiener, gepaard met onzichtbare steun die zich eromheen ontvouwt, zichtbaar wordt; wat leidde tot deze weg. Het betreft een analoog en vrij documentair beeld van mijn oudste dochter, bewerkt met verf. Omdat ik het bijdragen aan transparante maatschappelijke verhoudingen als een van mijn taken als kunstfotograaf zie, toon ik dit beeld hier. Het maakt geen deel uit van een project en ik wens dat de openheid waarmee ik het in psychisch opzicht intieme aspect deel, gerespecteerd wordt. Wegkijken is veel enger dan aankijken, in mijn ogen. Wat is er spannend aan het beschermen of koesteren van de vrije of veilige jeugd in Nederland? Zien wij onbewust iets lastigs wat wij niet onder ogen kunnen komen vanuit de eigen jeugd in deze collectieve taak weerspiegeld?

Thank you.

Amen.

Mathilde

13 juli 2025

12.24 uur

gepubliceerd met waardering van mijn ex-geliefde